Het zit (me) niet lekker

Ik moet jou niet, zal ik nooit zeggen -niet eens dènken – want ik wil graag met iedereen door een deur. Als de communicatie niet loopt, dan zie ik vast iets over het hoofd of doe iets niet goed. Want iedereen deugt, heeft goede redenen, wil het beste. Net als ik. En als ik dan tóch tot de bevinding kom dat iemand niet OK is, dan haal ik dat vervolgens weer onderuit met de gedachte: maar zijn moeder houdt van hem. Of haar.

Is dat vertrouwen, naïviteit, een mix van de twee, of heel iets anders?

Ik wilde beginnen met: ‘Je herkent het wel… etc.” En dan met een advies komen om te laten zien dat ik weet hoe het moet en jou erbij kan helpen. Expert status op Linkedin nietwaar? Maar het is eerlijker om te zeggen dat het over mij gaat. Dat ook ik soms erg kan twijfelen en weifelen. Misschien herken je iets in mijn relaas. Dat gaat erover dat ik het idee kan hebben dat iemand iets tegen me heeft (gekregen). En wat dat teweegbrengt.

Over ‘jij moet mij niet’, dus.

Het kwam de laatste tijd weer een paar keer voorbij in mijn leven. Het wordt niet gezegd, maar ik zie het, ik voel het. Door een bepaalde blik, of juist wegkijken, door niet te reageren of al mijn ideeën af te wijzen. Er ontstaat een onderbuikgevoel, ongetwijfeld van beide kanten, en veel vindt dan plaats onder tafel. Soms zelfs onder de gordel. Ik kan iemand dan niet volgen én niet leiden. En het gaat etteren.

Ik doe pogingen om reacties van de ander en mezelf bespreekbaar te maken.

Werkt dat niet, dan zwijg ik. En ga heel hard aan het werk op de inhoud, zo van: mij kan je nergens op pakken. En bovendien: ik heb het toch geprobeerd te bespreken? Dus aan mij ligt het niet.

Maar het ligt wèl aan mij. 

Of op zijn minst voor 50%. Want wat maakt dat ik niet doorpak om het bespreekbaar maken? Liefst IN het moment, maar dan toch op zijn minst kort daarna. Waarom ontsla ik mezelf van verdere verantwoordelijkheid daarin, veeg ik mijn straatje schoon -want heb mijn best gedaan. Dat is dan mijn denkkader.

Vervolgens ga ik in mijn eigen morele bubbel verder met -in mijn geval- perfectionisme op de inhoud. Als een amazone die keurig hoog springt maar ondertussen behoorlijk beroerd zit.

Ik fop mezelf. Daar ben ik best slim in.

En dom tegelijk. Omdat ik beter weet, er zelfs trainingen in geef, ervoor doorgeleerd heb. Ik weet als geen ander hoe denkkaders (ik heb mijn best gedaan, ik bedoel het goed, we moeten het gezellig houden, afwijzing kan ik niet handelen) leiden tot gedrag (niet bespreekbaar maken, extra hard gaan werken) en van daaruit tot resultaten (spanning op de relatie, onzekerheid over mezelf). En dat je bij jezelf en je eigen kaders moet beginnen, als je tot ander gedrag -> een ander resultaat wilt komen.