Omdat we nu in een tijd leven van persoonlijk leiderschap boven leiding-krijgen, is een klassiek ‘leiderschapsprogramma’ ook niet meer wat werkt. Een organisatie die wil dat iedereen eigen verantwoordelijkheid neemt, moet het ook geven. Controle loslaten. It works both ways.
Tussen ‘willen’ en ‘doen’ ligt wel een grijs gebied. In dat grijze gebied ligt de ontwikkeling, de groei. De nuance. En het verlaten van zwart-of-wit, het verlaten van de comfortzone. Dit grijze gebied ziet er echter ook vaak uit als een spagaat tussen oud & nieuw denken, oude & nieuw gedrag. In deze spagaat wordt vaak op een oude manier naar nieuwe doelen gewerkt. Verkramping of verwarring zijn vaak het gevolg.
Als wij het over cultuurdragers hebben, hebben we het over iedereen die een rol van betekenis wil spelen in het ontstaan van de nieuwetijdse bedrijfscultuur. Een cultuur waarbinnen de learning (of growth) mindset centraal staat. Een second nature is geworden.
In ons participatiemodel selecteren we cultuurdragers en faciliteren hen in het stimuleren van verandering en de learning mindset. Bij aanvang komen (onder andere) de volgende vragen aan bod:
Verandering komt nog steeds vaak van bovenaf. En er wordt veel geïnvesteerd in de persoonlijke groei en het nieuwe leiderschap van leidinggevenden. Cultuurdragers in ons participatie-model komen uit alle lagen van de organisatie. Hiermee bevorderen we de verandering ‘van onderaf’. Bovendien doorbreekt het een eventueel aanwezig patroon van ‘aangeleerde afhankelijkheid’: passiviteit op de werkvloer omdat hun invloed in het verleden nu eenmaal beperkt was.
We blijven natuurlijk behoefte hebben aan mensen die de koers uitzetten, aansturen en bewaken. Deze drie kwaliteiten hoeven gelukkig nu niet meer per se in één persoon of functie verenigd te zijn.